Πέμπτη, 00:01 - 20/05/2021

  Tweet

Όσο για το υπόλοιπο 32% των παραπάνω παγκόσμιων κεφαλαιακών ροών πηγαίνει σε μάλλον υπερχρεωμένες χώρες τύπου Ελλάδας, Ιταλίας, Ισπανίας κλπ., οι οποίες την αδυναμία τους να ενισχύσουν την παραγωγική τους βάσει και την ανταγωνιστικότητά τους, την καλύπτουν με δανεικά, τα οποία συνήθως συντηρούν το κοινωνικό κράτος τους και κάποιες συντεχνίες που το απομυζούν όσο μπορούν, εκβιαστικά συνήθως. Και εις βάρος του κοινωνικού συνόλου βεβαίως.

Κατά καιρούς, λοιπόν, οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών, για να μπορούν να δανείζονται με σχετική άνεση, εφαρμόζουν πολιτικές δημοσιονομικής εξυγίανσης, που είναι σταθεροποιητικές, αλλά τις αποκαλούν «νεοφιλελεύθερες». Με τον τρόπο αυτό αποκτούν δυνατότητα επαναπροσφυγής στις διεθνείς χρηματαγορές, τόσο για νέο δανεισμό, όσο και για επαναχρηματοδοτήσει χρέους. Κατά κανόνα δε, καθυβρίζουν και δαιμονοποιούν τις αγορές, για να διασκεδάζουν τη γαλαρία στο εσωτερικό τους... Στο μέτρο δε που το δανεικό χρήμα σε ποσοστό 85% πάει στην κατανάλωση και όχι σε επενδύσεις, όπως στην Ελλάδα, τότε η πιθανή χρεωκοπία, αποδίδεται στην αναλγησία του μονεταρισμού του νομπελίστα Μίλτον Φρήντμαν, στη δήθεν σχέση του με τον Πινοσέτ, στον... Σώυμπλε και δεν συμμαζεύεται.

Αντιθέτως, στην κοινή ιδεολογική ρητορική, «προοδευτική» πολιτική είναι αυτή και έγκειται στον δανεισμό και στη μοιρασιά του χρήματος και «νεοφιλελεύθερη» ή «μονεταριστική» πολιτική είναι η αντίστοιχη των δημοσιονομικών περικοπών, για να προετοιμαστεί ο νέος δανεισμός. Ερήμην συνήθως των παραγωγικών επιδόσεων της χώρας

Το ερώτημα τώρα είναι: μια χώρα 11 εκατομμυρίων κατοίκων που χρωστάει στις «απεχθείς χρηματαγορές» 300 δις ευρώ, ποια πολιτική χρειάζεται; Την «προοδευτική» ή την «νεοφιλελεύθερη»;

Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος – European Business Review